Nieuwsgierig naar mijn reis van herstel van mijn eetstoornis? Laat mijn verhaal je inspireren, informeren en kracht geven.
In een wereld die vaak draait om controle, werd een eetstoornis mijn manier om met het leven om te gaan. Het begon met obsessief tellen van calorieën en streven naar het 'perfecte' dieet. Maar zoals elke reis, had ook ik mijn eigen weg.
Een keerpunt kwam toen ik verhuisde naar een huis vol huisgenoten. In dit nieuwe huis kwam ik in situaties waarin ik niet langer kon vasthouden aan mijn oude gewoonten. Samen eten werd een uitdaging die ik met frisse tegenzin aanging. Elke maaltijd gaf me de kans om mijn angsten te overwinnen en mijn relatie met eten opnieuw te ontdekken. Langzaam begon ik te beseffen dat eten meer is dan slechts voedingsstoffen opnemen; het is een sociale en emotionele ervaring die gedeeld moet worden.
Professionele begeleiding hielp mijn tijdens deze reis. Een psycholoog ondersteunde me niet alleen bij het aanpakken van mijn eetuitdagingen, maar ook bij het onderzoeken van de spanning en angst die ik voelde rond voeding. Een haptotherapeut gaf me de ruimte om dieper in contact te komen met mijn lichaam en mijn ruimte in te nemen.
Het krachtigste van het hele herstelproces was misschien wel meditatie, yoga en reflectie. Dit hielp me uit mijn overactieve gedachten te stappen en diep in mijn binnenste te graven. Ik begon te luisteren naar de signalen van mijn lichaam, in plaats van te vertrouwen op een calorieënteller en weegschalen. Ik ontdekte de kracht van intuïtie en ging mijn lichaam meer en meer zien als iets waar ik op kan vertrouwen.
Ooit zag ik mijn lichaam als vijand, vol schuld en schaamte. Maar steeds meer, begon ik mijn lichaam te zien voor wat het werkelijk was: een bron van wijsheid maar ik trots op mag zijn en waar ik naar mag luisteren. Mijn lichaam gaf me signalen van honger en verzadiging, van behoeften en verlangens. Ik leerde met liefde naar die signalen te luisteren en voor mezelf te zorgen, zoals ik dat verdien.
De weg naar herstel was allesbehalve makkelijk, maar elke stap was de moeite waard. Langzaam maar zeker begon ik de vrijheid en spontaniteit van het leven weer te waarderen. De gedachten over eten waar ik dagen en weken mee kon vullen, vervaagden langzaam. In plaats daarvan genoot ik van de extra tijd, nieuwe gerechten, smaken en de sociale momenten rondom voeding.
Het herstel heeft me doen inzien dat ik meer ben dan mijn eetstoornis, dat ik in staat ben mijn eigen pad te bepalen en dat het leven barst van mogelijkheden als ik vertrouw op mezelf en mijn lichaam en mij kan overgeven aan het leven. Ik gun iedereen de vrijheid die ik nu voel, de vrijheid om te leven zonder beperkingen en te genieten van elk moment. Want inderdaad, we hebben slechts één lichaam, en het is aan ons om er goed voor te zorgen en het accepteren en bewondering te voelen voor alles dat het voor ons doet. Je kan je om zoveel dingen druk maken, maar soms herinner ik mezelf: Boeie!
Comments